Uit eten met de meisjes van de Earl Carroll’s Vanities

Mijn hart sprong op toen ik deze foto op de veiling zag aangeboden door de Franse handelaar Marcel Minck, bij wie ik de afgelopen zeven jaar al het een en ander heb aangekocht. Eindelijk dan toch weer zo’n buitenkansje: een foto uit het Parijs van de jaren twintig en dertig, en dan nota bene ook nog eentje uit het nightlife van die dagen.

Ja, kom daar maar eens om in de verzamelaarswereld. De foto’s van de music halls, de bars, terrassen en bordelen in het Paris between the Wars zijn heel vaak van de hand van meesters als Brassaï, Doisneau, Kertész en Ronis, en als het geen heliogravures (ook mooi hoor) betreft vind je natuurlijk zelden of nooit vintage prints van die grote namen. Oké, een gesigneerde dan wel gestempelde Robert Doisneau of Willy Ronis valt op eBay, Catawiki of een besloten veilinghuis nog wel eens op de kop te tikken, maar zeker voor een foto in bovengenoemd subgenre moet je dan dus wel ten minste paar duizend euro of dollars hebben klaarliggen.

Maar, eh, in geval van deze foto kwam ik er al na wat googelen snel achter dat deze helemaal niet in Parijs is gemaakt, als wel in een restaurant in New York. Het is een ongedateerd exemplaar uit het Amerikaanse equivalent van de Années Folles, The Jazz Age, en afkomstig van het toenmalige foto-agentschap Keystone. Nog wat meer googelen leerde dat de Mary Evans Picture Library in Londen (vernoemd naar de verzamelaarster die tussen 1936 en 2010 onder andere een miljoen historische foto’s bijeenbracht) over eenzelfde opname beschikt, zij het er dan een met een kennelijk mee gedrukt fotobijschrift eronder en met een iets grotere beeldhoek.

Wie we op de foto zien, zijn danseressen van de Earl Carroll’s Vanities. Ze zijn, voor aanvang van hun avondvoorstelling, door hun werkgever Earl Carroll mee uit dineren genomen naar een etablissement in de buurt van het theater en hebben er van de kelners duidelijk de prominentste tafeltjes gekregen. Slim van dat personeel en van Earl, want Keystone vermeldt achterop dat deze publieke verschijning van de meisjes van de revue bij omstanders automatisch de nodige reuring teweegbracht. Zo sneed het mes zowel voor Carroll als voor de eigenaar van de eetgelegenheid dus aan twee kanten.

Dat baas Carroll al deze dames in hun korte jurkjes op deze wijze in de etalage zette, was een nieuwsfoto van Keystone ook wel waard, want voor zo veel bloot kon je in het Parijs en New York van die dagen anders alleen maar terecht in een bordeel, een besloten club of in een Broadway-theater. Weliswaar was de geëmancipeerde, onbevangen en soms amorele ‘nieuwe vrouw’ in de jaren twintig en dertig ineens alomtegenwoordig in de westerse wereld, maar in haar meest sexy hoedanigheid dan toch alleen in films, in commerciële, erotische fotografie en in advertenties. Op straat en elders in het openbare domein moest je in die wilde jaren ongetwijfeld toch heel lang om je heen kijken om zo veel blote benen en de gesuggereerde bijhorende losbandigheid als op deze foto bij elkaar zien.

Earl Carroll’s Vanities was een revue die van 1924 tot begin jaren dertig werd opgevoerd op Broadway. Er werden in New York 424 voorstellingen van gegeven, waarna Earl Carroll het succes ervan vanaf 1938 nog een poosje in een eigen theater in Los Angeles voortzette. Een van de hoogtepunten in de, speciaal voor de tired businessman bedoelde, leg-shows van de Vanities was de act waarin de meisjes op de muziek van Ravels ‘Bolero’, in pauwenveren en verder geheel naakt de bühne op kwamen. In totaal had Carroll ruim honderd meisjes voor hem werken.

Fijne anekdote: de NewYorkse hoofdofficier van Justitie wilde in 1926 dat het definitief zou zijn gedaan met het bloot in de leg-shows van Earl Carroll. Een politieman kreeg op de 11e september van dat jaar zodoende de opdracht om de eerste de beste danseres die zich ongekleed op het podium vertoonde in de boeien te slaan. Voorzien van een deken hield hij zich in de zijvleugels van de zaal voor iedereen schuil tot het moment waarop hij in actie moest komen.

Dat heterdaadje liet niet lang op zich wachten: al in de openingsscène hing Kathryn Ray, naakt en ondersteboven, aan de pendule van een grote klok. De agent stormde de planken op en wierp zich met deken en al op Ray, die zich uit zijn greep wist los te maken en de coulissen in vluchtte. Meteen erna viel het doek. Het publiek, dat niet beter wist of de achtervolging op het podium was onderdeel van de revue, beloonde het gebodene met een staande ovatie.