Terug tot Nativa

Ik kwam her en der in het veilingaanbod heus nog wel eens foto’s van Nativa tegen, maar kon ze de afgelopen maanden tamelijk gemakkelijk aan mijn neus voorbij laten gaan. Alle portretten in het oeuvre van Yva Richard (de baas en echtgenoot voor wie Nativa, werkzaam als naaister in zijn atelier, poseerde) zijn immers duur. Ik zag enkele vintage prints op een site voor 1500 Australische dollar aangeboden, en dat is eenvoudigweg te kostbaar voor de heel bescheiden verzamelaar die ik ben.

Toch, er blijven van die dagen dat ik er wel degelijk geld voor over heb om weer een ‘Nativa’ aan mijn collectie toe te voegen. Ik kocht deze Real Photo Post Card (RPPC) voor een acceptabel bedrag van iemand in Engeland en ben me er meteen weer sterk van bewust dat dit onherroepelijk mijn favoriete vrouw/sekssymbool uit het Parijs van de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw blijft. Ik betrap mezelf regelmatig op de gedachte dat het lot me ongunstig gezind is geweest door me niet in die tijd en in die stad op de wereld te hebben gezet.

Heel veel dieper daal ik in die gedachte overigens niet af, hoor. Het is toch vooral de wat moederlijke uitstraling van Nativa die me, honderd jaar te laat, steeds weer terug tot haar brengt, haha. Weliswaar poseert ze op menige foto in sm-kleding en met zweepjes, maar ik vermoed nou eenmaal dat er een heel knuffelige, invoelende dame en een zachtmoedige ziel onder al dat lak, kant en leer verscholen ging.

Meer over Nativa lees je in de blog onder andere hier.