Tag: Geschiedenis

Hoeveel verbeeldingskracht ze individueel ook mochten hebben, als je ruim 400 blootfoto’s naast elkaar legt die mannen door de geschiedenis heen van hun vrouw of geliefde maakten, zie je tal van overeenkomsten. Dit is deel 1 van een selectie op basis van typologieën: de bosnimf. In mijn verzameling duikt dit natuurschepsel voor het eerst op in 1915, op deze foto hierboven.

Lees verder “Typologieën (1): Bosnimfen”

Het televisietoestel zou, los van mevrouw zelf, wel eens hét icoon van de blootfotografie kunnen zijn geweest. Veel vaker dan ik geliefden in of bij de gezinsauto zie afgebeeld, poseerden ze in hun huiskamer bij hun eerste dan wel het nieuwste model tv-toestel. Ook andere statussymbolen als de openhaard, de strandvakantie, de kunst aan de muur en haar bontgoed leggen het af bij de toegevoegde waarde die het kastje aan een blootfoto verleende. Ik stel het vooralsnog alleen vast waar het gaat om de zwartwitbak. Snapshots en portretjes waarbij voor de kleuren-tv een even prominente glansrol was weggelegd, ben ik nog niet tegengekomen.

Deze foto is van 1958. Daarmee dringt zich een raadsel op, want de mevrouw die we hier zien draagt toch echt een panty. Kan niet waar zijn, volgens Wikipedia, aangezien die pas in 1967 op de markt kwam. Hoe nu? Wat ken ik zoal nóg aan damesondergoed dat aan deze ‘nylonkous met broekje in één’ vooraf kan zijn gegaan? Ik gok op Google op ‘step-in’, maar die lijkt er dus in niets op.

Lees verder “Panty’s in een tijd dat ze nog helemaal niet bestonden”

Een enkele foto die ik via een veiling aankoop, valt uiteindelijk niet in mijn brievenbus. Kwijtgeraakt of verdonkeremaand bij de posterijen, of nooit verstuurd door degene bij wie ik hem aanschafte – wie zal het zeggen? De wet van Murphy wil dan altijd dat het om een foto gaat die een van de kroonjuwelen in mijn verzameling had moeten vormen, dus reken maar dat ik er nachtenlang van wakker lig wanneer ik hem op zo’n lullige manier ben misgelopen.

Deze foto was ook heel lang onderweg, maar verdomd: op een grijze herfstochtend is er dan toch ineens dat envelopje uit het plaatsje Nashua in New Hampshire. Het in pakpapier van de Walgreen Drugstore opgevouwen printje is nog iets uitgebleekter dan ik op grond van de thumbnail van de verkoper vermoedde, maar dat doet aan mijn blijdschap weinig af.

Lees verder “Bloot tot en met die verrukkelijke knieën”

Porno uit de ouwe doos is op fotoveilingen nog in ruime mate voorradig. Tegen niet al te hoge kosten, zeg vanaf een euro of zes per afdrukje, tik je probleemloos een reeks vieze plaatjes uit de jaren veertig, vijftig en zestig van de vorige eeuw op de kop. Al snel genoeg zullen ze je alleen nog maar verbazen door al die harigheid waar mannen en vrouwen zich vroeger bij het bedrijven van de liefde doorheen moesten worstelen.

Het gros van dat aanbod lijkt voor blaadjes of voor particuliere verkoop onder de toonbank te zijn gefabriceerd. Niet interessant dus als je, zoals ik, op zoek bent naar foto’s waarvoor mensen om privéredenen, en doorgaans ook in hun eigen vertrouwde omgeving, bloot (of anderszins verleidelijk) poseerden.

In het Do It Yourself-genre van de erotiek vind je in de categorie ‘man-fotografeert-vrouw’ ook nog gemakkelijk van alles. Nou ja, ‘van alles’: de rechttoe-rechtaan snapshots overtreffen de fantasievollere varianten op het thema talloze malen. Voor de meerderheid van de makers volstond het dat een geliefde zich voor een enkele seconde bloot vertoonde, haar benen even wijd deed, of geheel of gedeeltelijk ontkleed op het bed of de bank ging liggen. (Of, oké, zij wilde gewoon niet meer.)

Lees verder “De flapper”

Verbazingwekkend hoe weinig foto’s ik tot dusver uit de jaren zestig en zeventig ben tegengekomen. Dat was toch het tijdperk van de bevrijding van de vrouw, van de seksuele revolutie en van de hippies. Dus je zou veronderstellen dat al die coming out’s toch een aantoonbaar effect hebben gehad op de hoeveelheid en het type blootfoto’s die mensen toen van elkaar maakten, en het gemak waarmee die eventueel aan de openbaarheid werden prijsgegeven.

Als ik bedenk dat er indertijd amper aanstoot werd genomen aan een PSP-verkiezingsaffiche met daarop een naakte vrouw (en een koe), dat niemand ervan opkeek als je met blote borsten op een popfestival rondliep, en dat het in verlichte kringen ook helemaal niet uitzonderlijk was om thuis een artistieke, maar verder niets verhullende blootfoto van jezelf boven de leefkuil te hebben hangen, dan is het best raar dat ik uitgerekend uit deze periode tot dusver relatief weinig foto’s op veilingen vind. Ik meende kennelijk ten onrechte de ene ‘Ed van der Elsken’ na de andere te kunnen opduikelen.

Lees verder “Een blootfoto met een siamees? Dan moeten de sixties aangebroken zijn”

Dichte gordijnen zijn doorgaans een keiharde voorwaarde wil zij in huis met een sexy foto instemmen. Ze komen in alle patronen voorbij in de geschiedenis van het genre. Ik denk af en toe de bloemetjes of de kleurbanen in een stof te herkennen. Staarde ik, hongerend naar het grootse en meeslepende leven dat ik nog zou gaan leiden, op mijn jongenskamertje niet ooit naar exact zo’n zelfde gordijn? Een vreemde gewaarwording om daar dan vijftig jaar nadien ineens een blote en gewillige vrouw tegen afgebeeld te zien. Dus zoiets deden gewone moeders in gewone huizen toen al in het echt?

Lees verder “Waiting for the man”

• 

• 

• 

Van de handelaren van wie ik mijn foto’s koop, neemt slechts een klein deel de moeite er een omschrijving van het gebodene aan toe te voegen. Doorgaans volstaat deze minderheid met wat informatie over de staat van de print, de dia of het negatief, de afmetingen ervan, de authenticiteit van het onderhavige exemplaar (original, vintage, RP*, RPPC*, real amateur, etc) en een ruwe schatting (‘1900’s-1940’s’) van het tijdperk waarin het is gemaakt.

Een enkeling maakt er meer werk van en vertelt waar hij of zij de afbeelding vandaan heeft. Car sale, garage sale, doos op de rommelmarkt, nooit opgehaald bij een printshop, aangekochte collectie, etc. Maar nóóit lees je zoiets als ‘uit eigen familiebezit’ of ‘risqué* portret van mijn overgrootmoeder in haar beste dagen’.

Lees verder “Alcohol in het spel!”

De verkoper van de foto bij dit stukje vermeldde erbij dat het een portret van Duitse herkomst uit de jaren twintig is,. Zoiets mag je natuurlijk nooit zo maar aannemen, tenzij het een oude foto uit zijn eigen familiebezit betreft.

Ik heb een loep aangeschaft om bijvoorbeeld het opschrift op dat doosje op het tafeltje te kunnen ontcijferen, want wie weet zitten er inderdaad sigaren van een Duits merk in. Maar hoe ver ik dat detail ook uitvergroot, ik zie alleen lettersoep. Aan de hand van de kledingstukken die vrouwen op blootfoto’s nog wél dragen, durf ik ook niet goed af te gaan. Ja, de eind negentiende eeuw uitgevonden beha was begin twintigste weliswaar al een vast onderdeel van de vrouwelijke garderobe. Maar droegen de dienstmeiden (of de echtgenote die zich in die hoedanigheid voor de foto verkleedde) toen ook al dit type kapjes in hun haar?

Lees verder “Het raadsel van de deegroller”

Nadat de fotografie eenmaal door Joseph Niépce en Louis Daguerre was uitgevonden, duurde het niet lang of de eerste blote vrouwen poseerden al voor de camera.

Eerst voor gekende schilders als Delacroix, Degas en nieuwe kunstenaars-fotografen, en korte tijd later eveneens voor rijke heren die zich een toestel konden veroorloven.  Beide categorieën gebruikers wierven ervaren schildersmodellen of ‘meisjes van lagere afkomst’ om bloot voor ze te poseren.

Met de introductie van de Kodak No. 2  kregen ook de razendsnel in aanwas toenemende amateurs de kans om zich in dit genre te gaan bewijzen en was het hun verloofde of echtgenote die voor de lens van deze camera kwam te staan.

Over die geschiedenis van hun foto’s zal hier nog wel het een en ander over het voetlicht komen.  Een op zichzelf staand feitje daarin is dat aan de opmars van het fotografische bloot nog een fase voorafging: die van het nepbloot. Ik kom op veilingen van tijd tot tijd een portret als dit tegen: dame in een pseudo-Eva-kostuum.

Lees verder “Vrouw in blootpak”