Sissi in Seewalchen

Twee portretten uit Oostenrijk en op het postkantoor van het plaatsje Seewalchen am Attersee afgestempeld. Bij zo’n naam op de envelop ga ik toch op Google kijken of het er in dat dorp net zo sprookjesachtig uitziet als het heet. Als de afzender bovendien zijn adres op de achterkant heeft gezet, kijk ik meteen even met wie ik te maken zou kunnen hebben.

De verkoper kan, zoals ik, een vanuit huis opererende verzamelaar zijn of op het vermelde adres een antiquariaat of tingeltangel-winkeltje drijven. Maar hé, misschien is het ook wel de maker én de man van de vrouw op de verstuurde foto, bij wie je virtueel naar binnen kunt loeren.

Ik kwam, via de satellietmodule van Google Maps, zo wel eens bij een alleenstaand huis midden in een woestijn in Texas uit, en dan is het een invuloefening om er de voluptueuze huisvrouw in te fantaseren wier jarenvijftigportret ik even ervoor uit die envelop haalde.

Als om haar én mezelf voor al mijn nieuwsgierigheid te rechtvaardigen, bedenk ik er dan meteen maar bij dat ze op zo’n eenzame plek vermoedelijk echt niets anders te doen had dan regelmatig bloot voor haar vent te (moeten) poseren, en dat ze daarom op mijn volle begrip mag rekenen. Goed dat zich met terugwerkende kracht nog íemand in haar situatie inleeft, houd ik mezelf dan voor, in de hoop natuurlijk dat de vrouw in kwestie mijn voyeurisme daarmee postuum vergoelijkt.

Enfin, het zijn maar spaarzame aanvechtingen van vliegende gekte, ook al omdat vaak alles erop wijst dat je vrijwel nooit van doen hebt met echtgenoten of erfgenamen die de intiemste privéfoto’s van een hoogbejaarde of reeds lang overleden mater familias te gelde maken. Op zijn best kom je over foto’s te weten uit welk decennium ze dateren, dat ze in ieder geval van de hand van gewone liefhebbers zijn en dat ze waarschijnlijk ook werden geschoten in het land waarvandaan je ze krijgt toegezonden.

Ein Mann allein

Er wonen 4800 mensen in Seewalchen am Attersee tegenwoordig, lees ik op Wikipedia, en scrollend langs de panorama’s ervan valt, behalve de indrukwekkende ligging ervan, het aantal luxe villa’s, chalets en hotels in het dorp op. Het adres van de afzender staat niet op de brief, maar al luchtfietsend over Seewalchen weet je op zeker moment niet beter of de voormalige eigenaar van dit portret zal zich met zijn historische blootfotocollectie in een van deze kapitale panden hebben teruggetrokken.

Het betreft hier een voorname, hoogbejaarde landheer, redeneer ik, die, net als de Wunderkammer waarin hij zijn uren doorbrengt, zo in een Wes Anderson-film zou passen. Om als alleenstaande rentenier in zijn dagelijks onderhoud te voorzien, heeft hij de veilingopbrengsten van zijn verzameling absoluut niet nodig.

Het enige wat hij zich op zijn oude dag nog wenst, is dat zijn foto’s bij ernstige en toegewijde conservatoren als ik terechtkomen (nee, alléén bij mij) en door hen (nee, alleen door mij) worden gekoesterd. Eens te meer omdat het hier toch gaat om de portretten van zijn geliefde Sissi, de beeldschone vrouw met wie hij zo lang getrouwd was en zo veel schitterende jaren in Seewalchen heeft doorgebracht. Dat haar foto’s onverbiddelijk met het vuilnis meegaan wanneer hij er op een snel naderende dag niet meer zal zijn – du meine Güte, Herr X. wordt alvast lijkbleek bij de gedachte.

Ja, zou het? Van dezelfde verkoper kocht ik deze week ook bovenstaand, tweede portret, met een flintertje gelijkenis nog als enig houvast voor mijn Sissi-fixatie. Is ze het nou, of valt over bovenstaande foto’s hooguit vast te stellen dat de vrouwen in Seewalchen am Attersee vroeger allemaal over zware, erfelijk overgedragen wenkbrauwen beschikten? Ik fantaseer al weer, want het kan niet anders of die zullen hen, bij de afwezigheid van zonnebrillen toentertijd in het afgelegen dorp, tegen het helle, reflecterende licht van de Alpensneeuw hebben beschermd.