Schitterende foto van de poes

Veelbeproefde methode in de straatfotografie: doen alsof je van plan bent om iets héél anders in beeld te brengen, terwijl je snel en in het geniep dan toch de foto schiet van de persoon of personen die dat zeer waarschijnlijk of overduidelijk niet op prijs stellen.

Hand maar weer in eigen boezem, want ook ik heb wel een een aantal van dergelijke candidfoto’s op mijn geweten, waarbij ik er steeds genadig van af kwam. Meer dan een paar boze blikken van mensen die me heus wel doorhadden, is me tot dusver niet ten deel gevallen.

Voor mezelf kan ik zo’n werkwijze veelal goedpraten met het argument dat ik – à la Ed van der Elsken of, toe maar, Henri Cartier-Bresson – op zulke momenten toch heus heel eerzame documentaire fotografie aan het bedrijven ben. Maar vaak genoeg ook zegt mijn geweten dat ik me in dit soort praktijken al even weinig nobel toon als schrijver Ilja Leonard Pfeijffer. Die is in zijn woonplaats Genua nog veel drukker met onopvallende straatfotografie, en dan met een uitgesproken voorkeur voor het zijdelings of vanachter hun rug vastleggen van lekkere Italiaanse meiden.

Nou, begin jij er op je fietstochtjes over de Veluwe en door de Alblasserwaard maar vooral niet aan, Wim, zegt dan mijn betere ik. En dat beschaafde alter ego van me heeft de tijdgeest mee. Terecht ontstond er een poosje geleden wat ophef toen een jonge serveerster op een Amsterdams terras merkte dat de oudere heer die ze bediende daarbij zijn kans ook waarnam om haar stiekem, en op kennelijk lustopwekkende wijze, met zijn telefoon te fotograferen.

Het meisje betrapte de man en seinde direct de cafébaas over het voorval in, waarop die zijn gast terstond uit zijn zaak verwijderde. Mede aangefakkeld door haar moeder hadden we er op Facebook ook in mum van tijd een kleine #metoo-affaire bij.

Doe jij zoiets maar fijn bij je eigen vrouw thuis, luidt dan uiteraard het consigne. Maar ook die ziet de blootfotograaf vaak liever niet dan wel om zich heen manoeuvreren. De sluipschutter die het desondanks niet laten kan, handelt vervolgens als Pfeijffer. Of hij bedient zich van meer of minder doorzichtje smoesjes zoals de maker van de twee foto’s bij dit stukje. Liefst twee keer zat de poes er ineens zo schattig bij dat hij daar uiteraard wel een dia van móest maken.