Gesteld dat een blootfotograaf helemaal zelf mag beschikken over de mate van blootheid waarin zijn geliefde voor zijn camera moet verschijnen, dan beschikt hij ruwweg over drie opties. 1) Hij gaat voor helemaal bloot. 2) Zij mag of moet wat aanhouden of er iets speciaals voor aantrekken, zoals netkousen, jarretelles en/of hoge hakken. Of 3) hij geeft de voorkeur aan een heuse verkleedpartij.
Over keuze 3 verderop. Eerst die andere. De geschiedenis van het genre wijst per slot van rekening uit dat de variëteiten 1 en 2 als de vaakst beproefde stijlmiddelen zijn ingezet. Waarbij de (Oost)Duitsers al sinds jaar en dag kunnen worden aangemerkt als wereldkampioenen op het onderdeel ‘natuurlijk naakt’ (en zulks dan oben und unten ohne), terwijl op hun beurt de Fransen uitblinken in blootportretten met een hoog o la la-gehalte. Voor de Franse blootfotograaf deed een doorkijkjapon of een glimp van een dijbeen zijn gezegende werk ook al.
Over een specifiek Nederlandse inbreng durf ik me nog geen oordeel aan te meten, als die al wat zou voorstellen. Aziaten en Afrikanen zijn, althans voor zover ik nu kan beoordelen, de grote afwezigen in de blootfotografie. Uit oude foto’s van de Amerikanen valt vooral op te maken dat ze zich weinig aan de Duitse noch aan de Franse aanpak gelegen hebben laten liggen.
Het amateurbloot dat ik tot dusver in hun land op de kop tikte, is dikwijls grofstoffelijk. Of een echtgenote of vriendin nou in geheel dan wel gedeeltelijk ontklede staat poseerde, het effect bleef doorgaans hetzelfde. Niet sexy, nicht Deutsch, eigenlijk alleen maar steeds te véél. Alsof het niet uitgerekend in de VS was dat Alfred Stieglitz en diens muze Georgia O’Keeffe vanaf 1917 kunstgeschiedenis schreven met hun schitterende naaktfoto’s.
Enfin, van al te veel subtiliteiten moet je het als verzamelaar niet willen hebben. Het zijn toch vooral de blootfoto’s die dat allemaal nét niet of helemáál niet hebben waaraan je blik blijft hangen. Zo kan ik eindeloos kijken naar een van de portretten die bij dit verhaal vergezeld gaat, die van het model dat met sexy kousen aan in bad heeft plaatsgenomen.
In de eerste plaats omdat je dit je vrouw toch niet aandoet; zelfs als ze ja zegt en dan ook ja bedoelt. Maar ook omdat ik absoluut niet snap wat hem kan hebben bewogen om zoiets raars van haar te verlangen. Ik heb een foto van een vrouw die, ongetwijfeld ook op zijn verzoek, in haar blootje in de keuken zit en in haar oven staart. Ik heb ook een foto van een blote mevrouw die, staand op bed, werd gevraagd om een stuurwiel van een scheepje vast te houden. Maar dat is pure storytelling vergeleken bij wat we hier zien. ‘Ga jij die nylons nou maar zoeken in je garderobe, zet ik alvast het bad aan.’ ‘Het bád aan?!’
Het kan voor alletwee zo veel creatiever, geiniger en gezelliger, wil ik maar te zeggen. Het aanbod in verkleedfoto’s is verhoudingsgewijs heel klein in de blootfotografie, en van een wat ander type ‘lust voor het oog’ dan de lust die de grote gemene deler is in het genre. Er wordt veel gelachen op verkleedfoto’s, en meer dan in de overige segmenten van de huis-, tuin-, bed-, bad-, strand- & keukenerotiek zie je erop dat ook vrouwen graag veel werk van zo’n sessie maken.
Hier moet ik in mijn betoog even een bescheiden contradictio in terminis toelaten. Want komen de Duitsers op het gebied van verkleedpartijen niet heel veel verder dan ‘bloot onder het keukenschort’ en ‘nu nog even in je latex-pak’, en geven ook de Fransen niet erg thuis als er aan beide kanten van de camera zou kunnen worden gedold, in deze subcategorie zijn het dan juist weer de Amerikanen die zich doen gelden. Het portret van de mevrouw in het strooien hawaiirokje komt er onder andere vandaan. Verwacht op deze site straks meer bewijs voor deze stelling (en navenant ook meer blote Amerikaanse vrouwen in hawaiirokjes).
Wat de herkomst van de foto van de gemaskerde vrouw helemaal boven aan dit verhaal is, valt niet meer te achterhalen. Feit is dat het masker allicht een apart verhaal waard is. Het was een veel gebruikt attribuut in de foto’s van professionals als Clarence John Laughlin (1905-1985) en Helmut Newton (1920-2004), maar lag klaarblijkelijk niet tussen de pyjama’s van de gewone blootfotograaf of tussen háár nachtgoed.
Niettemin wil ik de koudegrondpsycholoog in mezelf nog eens aan het werk zetten om de amateurfoto’s waarop ze wél te zien zijn zo veel spannender vind dan, zeg, portretten van vrouwen met pistolen, messen of zwepen. Mogelijk ook dat al die blootfotografen van vroeger de kou om het hart sloeg als het er daadwerkelijk op ging lijken dat hun vrouw met een masker op in een ongenaakbare, kwade fee transformeerde.
De verkleedpartij in de blootfotografie heeft een artistieke pendant gekregen in de body-art uit de jaren zestig en zeventig. De foto van die beschilderde billen+sigarenpijp die aan dit verhaal is toegevoegd, is een anonieme (amateur)foto van een body-artist die zeer waarschijnlijk in Wenen zijn gang mocht gaan met de verfkwast. De foto’s van de twee volledig opgesierde vrouwen hieronder komen uit Duitsland. Waarmee ik mijn bewering dus weer ondermijn dat ze daar helemaal niets crazy-geks konden bedenken als mevrouw best wel een keertje voor een foto uit de kleren wilde. Het is niet anders. Ik zal vermoedelijk nog een miljoen foto’s moeten bekijken voordat ik mezelf doctor in de materie zal mogen noemen.
Nog even over verklede mannen in de blootfotografie: ja, daar zijn er op zichzelf ook wel een miljoen van. Elders op deze site schreef ik het al: negen van de tien keer hebben kerels zich als atleten laten blootfotograferen, en al die andere ‘ene keren’ deden ze dat in weinig opzienbarende travestie. Denk: René van der Gijp met een blonde pruik op en dan met een bloot jurkje of iets dergelijks eronder. ‘Mannelijke’ blote vrouwen zijn daarentegen weer superzeldzaam. De laatste (toffe!) foto hieronder komt een eind in de buurt van de verschijningsvorm. Ik kocht hem van een Rus.
Dutch
English
French
German
Italian
Portuguese
Russian
Spanish