Doe het dan voor mij

Blootfoto’s die mannen in het verre verleden van hun geliefde schoten, zijn op veilingen niet voor het binnenharken. Terwijl je er toch vanuit mag gaan dat iedere vent met een camera zijn geluk in dat huis-, tuin- en keukengenre wel een of meer keer zal hebben beproefd, moet je diep in het (online-)aanbod van verfomfaaide en vergeelde familiekiekjes graven om er van tijd tot tijd een bijzondere vondst in te kunnen doen.

Foto’s van allang overleden of intussen hoogbejaarde ‘housewives’ en ‘girls-next-door’ die in een meer of minder professionele studiosetting een gooi naar het grote geld deden door zich als pin-up te laten portretteren, zijn nog in overvloed voorhanden, net als kunstzinnig bedoeld naakt van de betere amateurs. Maar naar bloot dat door de geschiedenis heen louter en alleen voor privé-doeleinden – lees: voor slechts twee paar ogen – werd geschoten, moet je als verzamelaar veel intensiever zoeken.

Mannen die zich in vroeger tijden in huis, tuin, bed, bad, strand & keuken door hun vrouw bloot lieten fotograferen, deden dat negen van de tien keer door allemaal dezelfde pose aan te nemen. Die van de krachtpatser/atleet/krijger. Maar af en toe ook kreeg mevrouw die laatste rol toebedeeld en poseerde ze voor zijn camera zèlf als Tarzan, of zoals hierboven op de foto: als woeste inboorlinge.

Het is de amateurvariant op wat met name door de iconische pin-up Betty Page in de jaren vijftig en zestig tot een bescheiden subgenre in de erotische fotografie werd opgetild. Betty spoelde daarin regelmatig in een pantervel aan op onbewoonde eilanden. Of ze leefde in de jungle met luipaarden en andere wilde dieren. En op haar allergevaarlijkst keerde ze zich op zulke foto’s ook nog naar de blootfotograaf toe met door haarzelf uitgestoken klauwen.

Het opleuken van een blootfoto kan een vrouw nooit helemaal aan haar man overlaten. De geschiedenis van de blootfotografie in huis, tuin, bed, bad, strand & keuken levert er volop bewijs voor.

Van het handjevol oude blootfoto’s die ik van mijn eigen vrouw heb, is er eentje waarop ze in haar blauwe, kanten bh midden in de kamer een kledingstuk staat te strijken. Hij lijkt nogal op de mooie zwartwitfoto die bij boven aan dit verhaal staat, zoals ik ergens ook nog een paar snapshots heb waarin ze in een ochtendjas of nachthemd loopt te stofzuigen.

Die laatste lijken dan weer in helemaal niets op de twee foto’s die hierboven staan, want bij ons thuis zijn waarde, omvang en technische mogelijkheden van de beschikbare opname-apparatuur omgekeerd evenredig aan wat ik daar allemaal mee kan en mag als blootfotograaf. Ik heb me in die hoedanigheid met andere woorden dus weleens moeten verlagen tot het maken van stiekem ‘huishoudelijk bloot’.

Waar the girl next door door de geschiedenis heen van de erotische fotografie heen tot een icoon van het genre kon uitgroeien, heeft the girl indoors het altijd met veel minder aandacht van beroepsfotografen en fotograferende kunstenaars moeten doen.

Oké, er zijn aardig wat namen van professionals op te noemen die met naaktportretten van hun eigen vrouw beroemd zijn geworden, zoals Harry Callahan, Helmut Newton en Nederlander Wally Elenbaas. Maar mij lijkt het veilig om te stellen dat the girl indoors zich, anders dan dat sexy ‘buurmeisje’, in de 180-jarige geschiedenis van het medium vrijwel altijd heeft moeten verlaten op de fotograferende amateur. Meer precies: op haar eigen vent.

Heel stom om al in een derde bericht op dit weblog over happy endings in de blootfotografie te beginnen. Maar voor een zo groot mogelijk lezerspubliek doe je natuurlijk álles. En wat is dan mooier om hier meteen maar aan te kunnen tonen dat het heus niet alleen maar zeuren, soebatten, klunzen, ‘je artistiek opstellen’ en mislukken geblazen is als je met een weifelende geliefde in de slag moet voor een blootfoto van d’r.