Over gangstermeisjes, Mariaverschijningen, sirenen en bosnimfen

De meeste blootfoto’s die amateurs van hun geliefde maakten, waren strikt voor privégebruik – met die bewering zal ik mijn hand niet overspelen. Toch was dat voor de vrouwen die ervoor poseerden niet altijd garantie genoeg dat zo’n gewaagd portret verschoond bleef van de blikken van anderen. Reden waarom ze zich soms liever ook onherkenbaar lieten vereeuwigen. Gemaskerd of met een blinddoek. Gehuld in een sluier. Met een pruik of zonnebril op. Met hun hoofd in het donker, van de camera afgewend zelfs in zijn geheel buiten het kader gehouden.

• 

Bedoeld of onbedoeld konden zulke attributen een blootsessie uiteraard ook een stuk opwindender maken – als ze al niet de enige reden vormden om ze in te zetten. Zoals als dat voor veel verkleedpartijen geldt, kwam er dan ineens een spelelement om de hoek kijken dat de spanning en de lol aan weerszijden van de camera verhoogde. Vermomd met een masker of pruik, of met de ogen verborgen achter een donkere bril, transformeerde een vertrouwd gezicht in bed en in het dagelijkse huishouden ineens in een archetype. In een femme fatale, een vamp, een gangstermeisje, de gewillige dienstmeid, de girl next door, een krijger, een mysterie of een onweerstaanbare plaaggeest.

• 

• 

Afgaand op het veilingaanbod hadden niet veel blootfotografen maskers, andere verkleedspullen en een meegaande echtgenote paraat om van 1 plus 1 een 3 te maken, of ze hadden er beiden de verbeeldingskracht dan wel het geduld niet voor. De dienstmeid-foto hieronder, van ‘Vicky’ uit 1984, is er voor mij dus een om te koesteren.

Andere hulpstukken die fantasie, spanning en lust konden opwekken, zoals zweepjes, wapens en dildo’s, kom ik in het huis-, tuin- en keukengenre ook slechts mondjesmaat tegen. Ik schreef het op deze site al eerder: als zich in een huishouden spontaan of na enige onderhandeling een sexy fotomoment aandiende, leken onze voorouders toch heus zo kinky niet.

• 

• 

• 

Er stonden de blootfotograaf ook andere mogelijkheden open om een geïdealiseerd vrouwbeeld van zijn geliefde te creëren. Tussen alle rechttoe-rechtaan plaatjes die de grote bulk in hun hobby vormen, duiken ook bosnimfen, meerminnen, bloemenmeisjes, muzen, sirenen en Eva-, Mata Hari-, Cleopatra- en Mariaverschijningen op.

Wat ze op foto’s veelal met elkaar gemeen hebben, zijn hun onschuld en ongenaakbaarheid. Zeker rond de voorlaatste eeuwwisseling werden vrouwen er in de hoedanigheid van ‘natuurschepsel’ regelmatig voor meegetroond naar het bos, naar stille wateren en zee.

Wie het aardse paradijs nog niet goed genoeg vond om er zijn vrouw in te situeren, maakte een godin van d’r en omhing haar voor zo’n portret thuis met amuletten, kralensnoeren en beddenlakens. En ga ik te ver als ik over de foto met de ‘halve armen’ hieronder beweer dat de fotograaf er zijn eigen variant van de Venus van Milo mee schiep?