Niet vergeten: Barbara

Als ik een verzameling oude kiekjes van picknicks was gaan aanleggen – wat ook nog wel eens door mijn hoofd heeft gespeeld – had ik me er niet druk over hoeven maken. Maar nu het blootfoto’s zijn geworden, kijkt er vaak genoeg een extra beschaafde versie van mezelf mee bij wat ik her en der in het genre opduikel. Handig, zo’n mannetje.

Elke dag wikken we gezamenlijk wel een paar uur over foto’s die wel of niet in deze collectie passen. Kopen we niet te veel van die vergeelde plaatjes waarop iemand in steeds dezelfde situatie of pose te zien is? Moet er niet beter worden gezocht naar foto’s waarin de tijdgeest een behoorlijk woordje meespreekt (het hippietijdperk!)? Hebben we eigenlijk al een idee van hoe de blootfotografie in China, in Rusland en elders achter het toenmalige IJzeren Gordijn werd gepraktiseerd? Blijft het in de tussentijd ook allemaal nog wel een beetje betaalbaar? Etcetera, etcetera.

Hij (of is het toch een zij?) en ik zijn het er alvast van meet af aan over eens dat de zoekopdracht ‘meisje’ en elke buitenlandse vertaling daarvan voor ons taboe is. We voelen er natuurlijk niks voor om in een heel foute categorie van het veilingaanbod te belanden en vervolgens de zedenpolitie aan de deur te krijgen.

Daarenboven is het op veilingen ook simpelweg zaak dat je je modus operandi begrensd houdt. Voor je het weet, ben je vér afgedwaald van waar het je ooit om te doen stond: een bescheiden visuele geschiedenis van de stijlen, de plekken en de fantasieën waarmee gewone, volwassen mensen hun geliefde (of een ander amateurmodel) op meer of minder erotische wijze op de foto hebben gezet. Portretjes die ik binnen die morele bandbreedte vind, zijn al rijkgeschakeerd genoeg om er verhalen bij te kunnen vertellen.

Enfin, het hanteren van een ondergrens waar het gaat om de leeftijd van op een blootfoto afgebeelde persoon is voor mij dus een vaste parameter. De filter die platte porno wegzuivert een andere. In de scabreuze subcategorie ‘For his eyes only’ die ik heb aangelegd, bevindt zich na twee jaar nog slechts een drietal foto’s , waarvan ik er hooguit één als ‘schokkend’ zou kunnen bestempelen.

Nou ja, ‘ik’. Het was toch vooral mijn echtgenote die onthutst op onderstaande foto reageerde. Ze kan zich maar moeilijk voorstellen dat de vrouw erop instemde met die zak om haar hoofd en met een snapshot daarvan. Waaróm ze dat deed, is een ander geheim dat de foto niet onthult. Mijn vrouw noch ik kent vooralsnog een seksuele aberratie of spelvorm die dat kan verklaren. Ik hou me terzake aanbevolen. En los hiervan: hoezo eerst zo’n zak over je heen getrokken en pas dan je strakke truitje willen uitdoen?

Nog wat. Ik kom online en op veilingen elders tot dusver héél weinig privéfoto’s tegen met een nadrukkelijk pornografische lading. Dieren, kinderen, komkommers, bondages, zwarte magie – het lijkt er sterk op dat het in zijn en/of haar lustbeleving allemaal geen grote rol van betekenis heeft gespeeld, of men had de spullen en de figuranten er gewoon niet voor in huis.

Ik wil blootfotografie hier heus niet zoetsappiger en netter doen voorkomen dan ze is, maar naar mijn idee is er weinig reden om met het schaamrood op de kaken terug te kijken op de intieme onderonsjes van onze opa’s en oma’s, hun ouders en daar weer de grootouders van.

Over oma’s gesproken. Ik kom in het veilingaanbod (óók weer) zelden foto’s tegen van vrouwen van, zeg, dik in de zestig of boven de zeventig die zich ooit voor een spannend kiekje hebben willen lenen. Maar als er dan ineens toch twee in hun nachthemd in het aanbod voorbijkomen, laat ik ze niet schieten.

Vrouwen in nachtjaponnen zijn met niet minder intrinsieke wensen door hun blootfotograaf voor de lens gehaald dan naakte of halfnaakte. En de veronderstelling dat de oudere dames op deze foto’s ook echt niet meer verder wilden gaan dan een béétje suggestief, ontroert me.

Ik hou dan ook meteen van de mannen door wie ze zijn geportretteerd. Fantastisch toch dat die hun partners, met wie ze zich vermoedelijk toch al decennia te bed begeven, nog altijd zo aantrekkelijk vinden dat elke sexy nachthemdfoto waarop ze enigszins schroomvallig poseert er één is.

Ik maak me hierbij maar gedeeltelijk schuldig aan hineininterpretieren, denk ik, omdat ik als romanticus en onvermoeibare bewonderaar van mijn eigen ouder wordende vrouw graag het geloof aanhang dat elk koppel zo samen oud wordt.

Ik schreef ‘gedeeltelijk’. Want onder aan de bovenste foto in dit verhaal staat vreemd genoeg ‘Barbara’ geschreven. Welke echtgenoot of lat-vriend van een vrouw doet dat nou? Heeft hij haar mogelijk pas net, in het bejaardentehuis of op een soos, leren kennen? Is hij intussen al dermate vergeetachtig of zelfs dement dat hij voor de zekerheid haar naam maar onder het portretje heeft gezet? Of heeft zij dat voor ‘m gedaan, opdat hij die dadelijk ook nog weet als ze terugkomt uit de badkamer?

De romanticus in mij gaat in dat geval uit van het laatste.