
Ik weet niet beter of zulke inhammen krijgen vanaf zekere leeftijd alleen mannen, waar ik de rondingen van de persoon op deze foto ogenblikkelijk als vrouwelijk meen te kunnen bestempelen. Op de trekken van het gezicht afgaand denk ik: onmiskenbaar een hij. Tenzij ze haar kapsel zo ver naar achter heeft opgekamd en -gestoken dat er slechts daardoor sprake lijkt van een wijkende haargrens. Schouderpartij, biceps en de manier waarop de armen stevig in het gras zijn geplant, zijn allicht als typisch masculien te herkennen. Maar kijk dan eens naar die poezelige voetjes en de bevallige houding waarin ze haar onderlijf als geheel naar de camera heeft gedraaid: is het dan toch een zij?
Een verkleedpartij, dus travestie, is vrijwel uitgesloten. Te veel naturel, te weinig knipoog. Crossdressers herken je uit de duizenden privéfoto’s die mensen vroeger van elkaar maakten met gemak, en hoewel die op veilingen slechts een te verwaarlozen fractie van het aanbod vormen, zou daar met het nodige geduld ook nog best een interessante verzameling van kunnen worden aangelegd. Vooral vrouwen blijken overtuigende crossdressers, juist omdat ze het er niet zo dik bovenop leggen en er ook met al hun kleren aan iets overtuigends van weten te bakken.

Blootfoto’s van androgyne types, transseksuelen en transgenders kom ik zo goed als nooit tegen. Met terugwerkende kracht begrijpelijk nu ze pas sinds kort uit de kast durven komen, al mag je anderzijds veronderstellen dat er in de intieme sfeer heus toch ook wel eens ooit een sexy portret van zo iemand is geschoten. Nou, amper dus, stel ik vooralsnog vast. Deze twee foto’s zijn, althans in mijn bezit, de enige met mensen erop die ik als genderneutraal zou omschrijven. Een derde foto die ik op een veiling zag aangeboden, is zo duur dat ik me op de aanschaf daarvan nog maar even beraad.
Daar komt dan nog een andere afweging bij, namelijk die dat ik natuurlijk helemaal niet met stelligheid kan beweren dat ik het gelijk aan mijn kant heb als een portret je voor zo’n m/v-raadsel plaatst. Je kunt op een blootfoto veel aflezen over de tijd en de omstandigheden waarin hij is gemaakt, maar naar wie je vijftig of honderd jaar na dato nou precies zit te staren, is en blijft een mysterie. Laat staan als de vraag heel af en toe is naar ‘wát’.