Hempje

Heliogravure van een foto voor het merk Diana Slip uit de jaren 1920-1930, aangekocht van een Franse handelaar. Die moet ook in het ongewisse laten wie de maker van de opname is. Het kan Roger Schall zijn, of Jean Moral, of misschien ook wel Brassaï, of Germaine Krull. Wat ik ter zake vooralsnog van mijn zwerftochten op veilingsites opsteek, is dat met name de Schalls zich het gemakkelijkst laten onderscheiden door hun kadrering en close-ups van (lichaamsdelen van) modellen. Wat dit dus in elk geval een a-typische Schall zou maken.

Los hiervan: hoeveel moderner was het Diana Slip-portfolio in vergelijking met wat er in het decennium daarvoor op het gebied van erotische fotografie werd gemaakt. Zoals het werk van Schall c.s. voor het Parijse lingeriemerk ook wezenlijk verschilde van dat van tijdgenoten/collega’s. De steevast onherkenbaar afgebeelde modellen vestigen doorgaans enkel en alleen de aandacht op het ondergoed dat ze dragen, waar de seksuele component in de fotografie van de Biederers, de Richards en die van Wyndham veel nadrukkelijker is.

De styling en afwerking zijn ook typerend voor Diana Slip-foto’s. Doordat ze alle zo zwart zijn, zie je er meer niet dan wel op, terwijl ook het instant-karakter ervan haaks staat op de zorgvuldig geënsceneerde studio-opnamen van onder anderen de Biederers. Die estheten zouden, vermoed ik, ook nooit hebben toegestaan dat je op een foto als deze de contouren van het hempje van het model nog kunt herkennen. Apart is ook dat ze op een Perzisch kleedje staat. Ik dacht tot dusver dat hooguit amateurs hun blote geliefden voor de kou of voor de opsmuk op een matje lieten poseren.