Hebzucht (2)

Als je er maar genoeg aan je voorbij ziet trekken, ontwikkel je op enig moment wel een zeker gevoel voor wat in het blootgenre privéfoto’s zijn en welke ooit door commercieel werkende fotografen werden geschoten. De meeste amateurs beschikten niet over de techniek, de creativiteit en de ruimte om het maximale resultaat uit een erotisch portret te halen, nog afgezien van het kale feit dat niet iedere echtgenote of verloofde over het fysiek, de meegaandheid en het je ne sais quoi beschikte om van zo’n opnamesessie een succes te maken.

Aan een dagelijkse overdosis historische blootfoto’s die grauw, flets, plat, slordig en bovenal het dertiende in het dozijn zijn, valt zodoende niet te ontkomen. Ik zie ze niettemin toch liever dan al die tienduizenden wél gelukte pin-up’s die er van beroepsfotografen op veilingen worden aangeboden. Die zijn vrijwel allemaal dan weer zó gelikt en daarmee ook weer zo’n cliché op zichzelf dat je aan het verzamelen van, zeg, oude treinkaartjes gemakkelijk meer opwinding zou kunnen beleven.

Ik maak hier een uitzondering voor het werk van Bunny Yeager die zich als pin-upfotografe heel subtiel voordeed als ‘de betere amateur’. Er zijn zowel foto’s als negatieven uit haar archief te koop waarop nauwelijks valt te onderscheiden of je in een huiskamersetting nou naar een professioneel model kijkt of naar een ‘echt iemand’ op een privéfoto.

Er zijn veel meer glamourfotografen die zich in dat huiselijke domein hebben doen gelden, natuurlijk, want de girl next door heeft zich van begin af aan altijd kunnen meten met de vamp, de femme fatale, de strenge meesteres en soortgelijke archetypische seksbommen. Maar ik vind Linnea Eleanor Yeager alias Bunny tot nu toe absoluut de beste. Ze heeft me bij het zoeken naar aansprekende foto’s in deze subcategorie al tientallen keren om de tuin geleid.

Dat brengt me op het portret hierboven, dat zowel van een betere amateur zou kunnen zijn als van een pro die snapt dat de gemiddelde liefhebber van erotiek het niet per se steeds van bijvoorbeeld dikke tieten hoeft te hebben. We kijken hier naar een in de VS gekochte foto uit de jaren vijftig, met een door de verkoper afgegeven ‘live long guarantee’ dat het hier een original betreft. Ik leg dat maar uit als dat de fotograaf de opname zelf heeft afgedrukt, dat hij dat deed in dezelfde periode als die waarin de foto werd gemaakt (lees: dat hij vintage is), en dat het kleine formaat papier waarop dat is gebeurd ook de originele drager is van dit portret.

In dat geval kan het haast niet anders of dit is een typische boudoirfoto van een gewone liefhebber, met een tegelijk al net zo gewone maar ook práchtige ‘petite female’ (de omschrijving van de verkoper) erop. Mede door de rozige pastelkleurtjes die het gevolg zijn van veroudering (een pro zou het waarschijnlijk niet hebben laten gebeuren), is het een portret dat ik tot de vijf mooiste reken die ik intussen bezit.