Glimp!

Van de indeling die ik een jaar of twee terug bedacht om blootfoto’s te kunnen rubriceren, zijn ‘Doe het dan voor mij’ (bloot voor de camera tegen wil en dank), ‘De stiekeme fotograaf’, ‘De creatieve fotograaf’ en ‘Happy endings’ (zij onbeschroomd en geheel als zichzelf op vrolijke foto’s) nog steeds de categorieën die aardig met het veilingaanbod in de blootfotografie in huis, tuin, bed, bad, strand & keuken overeenstemmen.

Dat geldt in mindere mate voor ‘For His Eyes Only’ waarin ik de heel scabreuze foto’s onderbreng die mannen van hun geliefde mochten maken (bondage en andere kinky stuff; maar daaraan deden ze vroeger thuis klaarblijkelijk amper). En ook de map ‘Speciale gelegenheden’ (bloot bij de kerstboom en de eerste borstvoeding bijvoorbeeld) vult zich niet heel vanzelfsprekend. Al was het maar omdat 9 van de 10 snapshots, naaktstudies en portretjes in het genre niet speciaal werden geschoten omwille van de bijzondere gebeurtenis die eraan was verklonken.

Het strand en het bos vormden voor het gros van de amateurfotografen de meest exotische locaties. De aller-speciaalste omstandigheden waarin zij hun kans mochten grijpen, waren niet zelden die keren dat hun vrouw zich voorafgaand aan een avondje-uit, of na het uitpakken van zo’n cadeautje, in haar nieuwe lingerie liet vereeuwigen. De aanschaf van een nieuwe televisie kon aan beide kanten ook wel eens garant staan voor wat extra opwinding.

Maar het ligt ook aan mijzelf dat die ene map maar moeizaam voller raakt. Het is de overlap. Een foto van een vrouw die zich op het strand, en gierend van de lol, ook nog in een hula-rokje aan de lens presenteert, stop ik sneller in de map ‘Happy endings’. Net zoals ongeveer elke foto waarop een vrouw met de nodige humor en overgave aan een sexy foto meewerkt. Voor mij zijn dat klaarblijkelijk al speciale gevallen genoeg.

Iets anders: ik ben er gaandeweg achtergekomen dat ik eigenlijk nog een categorie voor mijn verzameling mis. Ik noem hem hier voor het gemak maar even ‘Happy beginnings’. Ik kan er de foto hierboven en die direct hieronder een plek mee geven. Wat ze gemeenschappelijk hebben, is dat de vrouwen die erop zijn afgebeeld hun fotograaf volstrekt in het ongewisse lijken te laten over de duur en vooral de intentie waarmee zij z’n camera en hem in hun nabijheid toestaan. 

Blootfoto’s waarop een vrouw je met haar lachje en/of haar ogen fixeert, zijn de allerfijnste die ik ken, en dan betreft het bovendien vaak nog de aangeklede blootfoto’s waarop ze zich op deze manier van hun veelbelovendste, hun onweerstaanbaarste, maar tegelijk ook van hun raadselachtigste zijde tonen. Aangeklede blootfoto’s zijn de erotische foto’s waarin de regie overduidelijk in haar handen is, en alléén in háár handen. 

Dat de vrouwen op de foto’s bij dit stukje zich bewust zijn van de male gaze die ze hun fotograaf vergunnen, lijdt volgens mij geen twijfel. Vrouwen zijn niet gek. De fotograaf van de vrouw op foto 2 krijgt er, met dank aan de voorzienigheid, dan ook nog een decisive moment bij in de hoedanigheid van een windvlaag, waardoor haar jurk als bij toverslag opwaait. Als God niet bestaat, dan moet er toch wel sprake zijn van een ongelofelijk gelukkig toeval!

Maar het veelzeggendst zijn dus niet hun twee blote paar benen en de inkijkjes, als wel die lachjes van de twee vrouwen. Het is verleidingskunst van het hoogste niveau, met die glimp als veelbetekenend signaal dat er voor een blootfotograaf annex minnaar mogelijk wat meer in het vat zit – open to suggestions, zoals de Amerikanen dat noemen.

Of het zijn juist van die lachjes die een vent volledig op het verkeerde been zetten. Van die kluitje-in-het-riet-lachjes, onpeilbaar voor een man in het algemeen en een blootfotograaf in het bijzonder – áls die laatste er natuurlijk al aan toe komt op haar gezichtsuitdrukking te letten in plaats van op die benen.