Een leven lang geluksvogel (2)

Uit het privé-album van een onbekende liefhebber, waaruit een Duitse handelaar in antiquiteiten eerder al een aantal afzonderlijke foto’s ter veiling aanbood. Ik schreef over dezelfde blootfotograaf en zijn muze ook hier al. Ik durf de bewering wel aan dat we op het kiekje hierboven weer naar dezelfde vrouw kijken als die op de andere foto’s in beide posts. Mogelijk dat de man die hier werd vereeuwigd ook de heer des huizes, c.q. de maker van de foto zelf is. In dat geval was de zelfontspanner net wat sneller dan meneer ook zijn linkerarm op de borsten van mevrouw kon leggen.

Dat zij over een lange periode van haar leven graag – en altijd pikant- voor de camera van haar man wilde poseren, is knap bijzonder. De vrouwen die ik privé of voor mijn werk fotografeer, zijn er – met kleren aan – tenminste steevast als de dood voor dat ze ’te oud’, ’te dik’ of anderszins te onaantrekkelijk in beeld worden gebracht. Het zou niet per se aan mijn eigen fotografische kwaliteiten hoeven te liggen – in een mooi verhaal over de beroemde, negentiende-eeuwse Parijse fotograaf Nadar las ik dat de ‘rijpere vrouw’ ook in zijn portretstudio al tot de moeilijkste van alle klanten kon worden gerekend.

• 

• 

Aan de meeste foto’s in dit serietje is af te zien dat ze ooit inderdaad in een album zijn ingeplakt. Het zwart van het karton is op de achterkant ervan met die foto’s meegekomen. Enkele andere, zoals het dubbelportretje met de man, vertonen geen lijmresten en zijn dus elders bewaard.

• 

• 

Ik vind het nog lastig vast te stellen in welke decennia ze zijn gemaakt. Het dubbelportret zou, mede vanwege die armband (?) van de man, zo maar in de jaren vijftig of zestig kunnen dateren, terwijl andere ‘jeugdfoto’s’ van haar, gezien hun formaat (heel klein), de gekozen entourage en haar uitdossing, terug lijken te gaan tot de jaren veertig of dertig.

In welk milieu deze foto’s ooit werden gemaakt, is ook niet gemakkelijk uitgevogeld. Bij veel blootsessies volstond zo te zien de huiskamer, maar een glamoureuze setting als die voor de salondeur met het opschrift ‘Fasching’ wekt de indruk dat de gezamenlijke hobby ook op locatie werd beoefend. De tamelijk sjieke open jurk die zij bij die gelegenheid draagt, zet me nog eens extra op het verkeerde been. Zouden haar blootfoto’s dan toch voor meer ogen dan alleen die van haar man zijn bedoeld? En daarop aansluitend: was die bewonderende blik van de man op het dubbelportret dan ook niet die van een ander?

Ik zocht op britannica.com de betekenis van het woord ‘Fasching’ op en kreeg er een handvatje bij. Het is in Beieren en Oostenrijk de benaming voor vastenavond en het bijbehorende carnavalsritueel. Dat iemand op dat feest halfnaakt acte de présence geeft, zou erop kunnen duiden dat het een besloten bijeenkomst van naturisten is geweest, dat de mevrouw op deze foto’s in die kringen actief was, en er daarnaast ook thuis geen moeite mee had om bloot (en sexy) op de foto te gaan. Wellicht dat ze in dat toch onschuldige exhibitionisme nog wat verder ging en ook andere kerels in het geluk van haar eigen vent liet delen. Maar ik neem er zonder meer genoegen mee als ik daar voor eens en voor altijd naar moet blijven raden.