Doe-het-zelf-bondage

Ik zoek nog altijd onafgebroken naar manieren om de ene blootfoto van de andere te kunnen onderscheiden. Elke vorm van rubricering is in principe nog mogelijk. Naar het tijdvak en de maatschappelijke context waarbinnen mannen blootfoto’s van hun vrouwen maakten. Naar de verschillende locaties die ze daarvoor gebruikten. Naar de omstandigheden waarin ze dat deden (stiekem, speciale gelegenheden, tegen de zin van hun model, enz). Naar de creatieve en technische middelen die ze daarbij konden inzetten. Of naar de intenties waarmee ze te werk gingen.

Ik dacht sinds een poosje dat laatstgenoemde rubricering goed hanteerbaar zou zijn, daarbij uitgaand van de gedachte dat er van grofweg drie type blootfoto’s in het historische amateurgenre sprake is. Namelijk 1): de foto waarbij het de maker alleen te doen was om er zijn geliefde deels of geheel bloot op te zien; 2): die waarbij het de fotograaf en zijn model (ook) ging om de erotische en/of esthetische zeggingskracht ervan, of 3): die waarin expliciet de seksuele kaart werd gespeeld.

Nou heeft het er alle schijn van dat ik met die aanname toch niet helemaal uit de voeten kom. Weliswaar zijn de foto’s bij dit stukje alle onder de noemer ‘bondage’ te rangschikken, dat betekent nog niet dat de twee zwartwit-kiekjes van dit kwartetje daarmee ook automatisch in subcategorie 3 vallen. Ze refereren onmiskenbaar aan het kinky bdsm-spel, maar doen dat tegelijk ook zo terloops en artistiekerig dat je aan de dirty mind van de blootfotograaf zou kunnen twijfelen.

Daarbij zijn hun beide vrouwen ook op een verwarrende manier timide. De ene slavin van wie we haar gezicht nog zien, poseert met die touwen om haar pols wel heel erg dromerig. En de foto van de vrouw die met hangende schoudertjes naar de camera staat toegekeerd, roept nou ook niet bepaald het beeld op dat er nog een opwindende marteling of kruisiging voor haar in het verschiet ligt. Om over de kwaliteit van ook haar boeien – weinig overtuigender dan een bedelarmbandje – nog maar te zwijgen. Het is, kortom, kinky stuff van de schutterigste soort.

En het is dus al zo lastig om foto’s voor kapstok 3 bijeen te sprokkelen. Als vaker opgemerkt op deze website: exemplaren in die categorie lijken in het veiling- en beursaanbod zwaar ondervertegenwoordigd. Als vrouwen in de privésfeer al een pornografisch tintje aan een foto van zichzelf wilden meegeven, dan deden ze dat negen van de tien keer alleen maar door er hun benen op te spreiden. Of – al weer veel minder gebruikelijk – met een niet voor tweeërlei uitleg vatbaar standje. Maar zweepjes, dildo’s en wat dies meer zij: je komt ze in de huis-, tuin- en keukenomgeving van vroegere blootfotografen vrijwel nooit tegen.

De kleurenfoto’s zijn uit de jaren zeventig, en om een andere reden horen die misschien ook niet eens in categorie 3. Werden ze niet namelijk gewoon voor een wellustig beeldverhaal in een men’s magazine geschoten? Of zijn ze wel degelijk voor eigen genot door een particulier uit een deftig milieu gemaakt?

Gezien de vermoedelijke leeftijd van de vrouw die erop is afgebeeld en de goedkope standaard-prints, neig ik tot nader order naar ’thuisproject’. Op alle oude, voor de tijdschriftenmarkt geproduceerde bondage-series waarbij ik tot dusver stuitte, heb ik tenminste nooit zogeheten milf’s gezien. Hun populariteit in de voor het geld geproduceerde erotiek en pornografie is er denkelijk pas een van de laatste decennia.

Op hun beurt hebben eenvoudige blootfotografen nóóit op een rimpeltje of onderkinnetje meer of minder gekeken. Romantisch als ik ben, draag ik die liefdevolle en vergoelijkende houding van ze hier aan als aanvullend bewijs: deze portretjes van de geknevelde ‘gravin’ komen niet uit de bedrijfstak van de ranzige blaadjes. Hier was het een kasteelheer zelf die met touw en een rol verband aan de gang mocht.