Beeldrijm (4)

Je hoeft geen leerstoel Vrouwenstudies te bekleden om te weten dat een foto als deze tegenwoordig echt niet meer zou kunnen. Los nog van de argumenten die er vanuit politiek-correct oogpunt tegenin zijn te brengen, zal een fotograaf die met een kunstig bedoeld idee als dit op de proppen komt uiteraard slechts op hoongelach kunnen rekenen.

Dit gezegd hebbende: ik heb een visueel grapje van dit gehalte ook in de ‘ouwe doos’ van de blootfotografie nooit eerder gezien. De ballon op zichzelf is een in het genre vaker gebruikt attribuut, maar dan toch altijd op een net wat hupsere manier: zij op een echtelijk ‘feestbed’ tussen een paar van die opgeblazen dingen, of speels reikend naar een enkel zwevend exemplaar. In zo’n licht-sportieve setting was het overigens beduidend vaker de strandbal die werd ingebracht. Vooral in Duitsland vlogen in de vorige eeuw, behalve bommenwerpers, meer strandballen over dan waar ook ter wereld.

De ballonnenfoto uit (ik schat) de periode 1950-1960 kocht ik in Italië, en iets in mij zegt dat dit portret daar ook is gemaakt. Het zit ‘m denk ik in die combinatie van bruutheid, van lange-halen-snel-thuis en elegance. Want de aanwezigheid van die ballon mag de foto dan op het eerste gezicht al meteen platslaan, voor de gekozen beelduitsnede is best wat te zeggen.

Die compositie heeft toch een zekere verfijning, iets waar je vroegere Duitse en Oostblok-blootfotografen niet snel op zult betrappen. Terwijl een Franse beoefenaar van het genre – en nu neem ik even de bocht ruim – op zijn beurt jamais aan een extra strandbal zou denken wanneer hij zijn kennersblik over de kousen, borsten en benen van zijn geliefde liet glijden.

Ik heb bijvoorbeeld ook maar één foto van Franse vrouw en een stokbrood. Dat houdt ze bovendien niet tegen haar borsten, het ligt gewoon op de tafel. Niks beeldrijm.