Ik vond en kocht op de veiling nog een reeksje dia’s en een enkel mediumformaat zwartwit-negatief van Arlene en vrienden. In het stukje dat ik er eerder over hen schreef, baseerde ik mijn bewering dat het hier een tamelijk bijzonder clubje Amerikanen betrof op wat een van de verkopers (*) van de Arlene-dia’s erover vermeldde; namelijk dat ze een glimp werpen op de belevenissen van een foursome in de jaren zeventig.
Zowel mijn echtgenote als de voor een second opinion erbij geroepen overbuurvrouw gelooft daar niets van. Volgens beiden gaat mijn fantasie (en kennelijk die van voornoemde verkoper) weer eens met me op de loop, want op grond van het eerste gepubliceerde reeksje opnamen zou het naar hun idee hooguit om pyjama-party’s of vergelijkbaar onschuldige samenkomsten (in hotels en motels) zijn gegaan.
Mij lijkt daarvan absoluut geen sprake. Ik kan me tenminste maar moeilijk voorstellen dat je als vrienden van middelbare leeftijd alléén maar voor de gezelligheid met andermans partner in pyjama en/of sexy lingerie gaat liggen rollebollen – en dat nota bene op een bedbank.
Wat ik verder intrigerend aan het reeksje als geheel vind, is de statische en uniforme verslaglegging van de ontmoetingen tussen Arlene, haar veronderstelde echtgenoot (de oudste man met de snor), het bevriende jongere stel en de paar keer dat er ook een of meer andere mensen voor de lens van de camera verschenen.
Met name Arlene was een sfinx op de momenten dat ze zich bewust was van de camera en er ogenschijnlijk gelaten voor poseerde, maar ook in de paar bedscènes die bewaard zijn gebleven lijkt ze er met haar hoofd, hart en lijf nooit echt helemaal bij. De paar vakantiedia’s die nog altijd op online-veilingen van ‘r te koop staan, verraden evenmin of ze het op zo’n trip nou naar haar zin had. Ze zette bij elke gelegenheid hetzelfde uitgestreken gezicht op.
Opmerkelijk is dat ze, ook in de keuze van haar nachtgewaden, doorgaans tot in de puntjes verzorgd op de foto’s te zien is, maar zich klaarblijkelijk ook een candid-opname (zoals die ongekapt bij het ontbijt, en die met haar vriendin op bed) liet welgevallen. Mogelijkerwijs heeft de hoeveelheid alcohol die de sfeer op veel beelden mede bepaalt, ertoe bijgedragen dat Arlene wel eens uit die rol van sfinx viel, of zich niet helemaal meer van de camera bewust was.
Ik postte onlangs op Instagram een foto van Arlene met een verwijzing naar het eerste serietje dat ik op deze site had geplaatst. Ik kreeg een reactie erop van @secretlifeofnell die ook een aantal dia’s van Arlene in haar verzameling heeft, met inbegrip van een paar opnamen die waren gemaakt tijdens wat ik hier maar de wifeswap-sessies zal blijven noemen.
Een van haar volgers (@andrew.rickman.1614) zag een van die dia’s een paar maanden geleden op het account van @secretlifeofnell en liet haar toen weten dat ook hij een ‘Arlene’ bezit. Geplaatst in een groep van liefhebbers van mid century-fotografie op een Facebookpagina leverde ook dat weer een reactie van een volger op, die ik hier volledig uitschrijf, compleet met de taalfoutjes:
‘I knew this woman. Her name was Mrs Thompson, she was a only child of a wealthy familie that lived in River Forest IL. She loved to ballroom dance and 20 years ago I bought tons of her vintage costume jewelry pieces and still have some of them. She was 98 years old 20 years ago and still looked exactly like she does in that pic.’
Uit de correspondentie tussen Nell en Rickman begreep ik dat laatstgenoemde genegen was het (social media-)contact tot stand te brengen tussen de man of vrouw van wie bovenstaande boodschap afkomstig was. Mijn eigen verzoek aan Rickman om toegelaten te worden tot zijn privé-instagramaccount – om langs die weg ook de betrokken persoon te kunnen benaderen – leverde tot dusver niets op.
Daarmee wreekt het feit dat er in mij helaas geen echte onderzoeksjournalist schuilt, zich ook nu weer. Want natuurlijk had ik Nell virtueel allang aan haar jasje kunnen trekken om de opgedane informatie met mij te delen. Enfin, wie weet komt dat er binnenkort alsnog van.
Mijn eigen naspeuringen naar ene Arlene Thompson uit Illinois hebben in ieder geval tot nu toe dit opgeleverd: Er is inderdaad iemand van die naam in 1926 in Tampico geboren, op 118 mijl verwijderd van River Forest. Met haar eerste man Jack Garland, met wie ze vier kinderen kreeg, leefde ze op een boerderij in Harmon. In de jaren tachtig verhuisde ze vervolgens naar Florida, waar ze als manager in de zorg de verantwoordelijkheid droeg voor de gang van zaken in een aantal klinieken en andere medische faciliteiten.
Eenmaal met vervroegd pensioen verkaste ze later naar Las Vegas, waar ze haar tweede man, Henry Perger, ontmoette. Na diens overlijden keerde ze op aanraden van haar oudste dochter terug naar Illinois om er van de kleinkinderen te kunnen genieten en voor de hele familie quilts te vervaardigen. Het Shaw Local News Network, het platform van lokale media (waaronder The Prairie Advocate) waar ik deze gegevens vandaan heb, meldt verder dat deze Arlene veel van oude films hield, in het bijzonder van westerns, en dat ze als sinds haar zevende jaar een dagboek bijhield dat ze tot aan haar dood in 2012 bleef updaten.
Afgaand op het portret dat bij de necrologie van deze Arlene werd gepubliceerd (check dat zelf), kan het best dezelfde vrouw zijn geweest zijn als die op de dia’s. ‘Mijn’ Arlene zou zich ook zeker in Florida en Las Vegas thuis hebben gevoeld, schat ik. Maar het kost me bijvoorbeeld meer moeite om me mijn Arlene als een liefhebster van het vervaardigen van quilts voor de geest te halen. Terwijl ik ook twijfel of de Arlene van de dia’s pas 46 jaar was op de vroegste opname in mijn bezit (1972; onder andere die helemaal bovenaan). Ik meen toch vast te kunnen stellen dat ze indertijd al een stukje ouder was.
Het spoor naar Henry Perger liep via Google verder dood. Ik heb daarnaast geen tijd en zin om een en ander over hem te weten te komen op genealogieplatforms als MyHeritage. En ik waak er wel voor om de familie Garland te benaderen met de vraag of ik hier een match heb. Het is voorlopig goed zo, al zal mijn nieuwsgierigheid naar het verhaal achter deze foto’s heus nog wel even door blijven sluimeren.
*) Ik dacht in eerste instantie te doen hebben met drie verschillende verkopers van Arlene-foto’s op een en dezelfde veilingsite. Dat ligt nog iets ingewikkelder: in Pennsylvania bieden drie handelaren, allen met dezelfde achternaam maar met verschillende voornamen, vanuit één privéwoning (gecheckt op Google Maps) gevonden foto’s online aan. En in Iowa bevindt zich nog een vierde verkoper van Arlene-dia’s. De tijd zal uitwijzen of het Arlene-universum nog meer toevoerkanalen kent.
Dutch
English
French
German
Italian
Portuguese
Russian
Spanish